Συντάχθηκε από την Ευθυμία Παπαμιχαήλ
Καρδίτσα 15 Νοεμβρίου 2019
Πριν από 52 χρόνια, μετά από μια μακρά περίοδο πολιτικών αναταραχών, επιβάλλεται στη χώρα μας δικτατορία.
Στις 21 Απριλίου του 1967 λίγοι επίορκοι αξιωματικοί αποκτούν τον έλεγχο του στρατού και τον χρησιμοποιούν για να υποδουλώσουν ολόκληρο το έθνος. Καταργούν τη βουλή, συλλαμβάνουν όλους τους πολιτικούς άντρες του τόπου, κάνουν μαζικές συλλήψεις και εκτοπίσεις. Οι ατομικές ελευθερίες καταλύονται. Οι ελπίδες και τα όνειρα γκρεμίζονται.
Στα δύσκολα εκείνα χρόνια άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, Ρίτσος, Θεοδωράκης, Βρεττάκος, Αναγνωστάκης και άλλοι περνούν τα πιο καυτά μηνύματα στη λαϊκή συνείδηση με στόχο τη διατήρηση του αγωνιστικού φρονήματος.
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες είναι στα χέρια της χούντας και σ' όλα υπάρχει λογοκρισία. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν αναγνωρίζονται. Ο λαός υποφέρει. Αναπολεί τις μέρες της δημοκρατίας. Η πίκρα μεγαλώνει.
Δυναμικά και σταθερά με συλλαλητήρια και προκηρύξεις οργανώνεται ένα μαζικό κίνημα εναντίον των συνταγματαρχών. Οι φοιτητές, το μέλλον και η ελπίδα του τόπου, πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Η χούντα προσπαθεί να υποτάξει το φοιτητικό κίνημα υποχρεώνοντας σε στράτευση τα συνδικαλιστικά του όργανα. Ωστόσο η αντίδραση είναι άμεση. Οι φοιτητές έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με τη δικτατορία και το Φεβρουάριο του 1973 καταλαμβάνουν τη Νομική.
Στην Νομική για πρώτη φορά ακούγονται τα συνθήματα που δείχνουν ότι ο αγώνας των φοιτητών δεν περιορίζεται μόνο στη διεκδίκηση συνδικαλιστικών ελευθεριών, αλλά έχει προεκτάσεις καθαρά πολιτικές και φέρνει στην επιφάνεια τη διεκδίκηση όλου του λαού για τη λευτεριά του. Ο εκσυγχρονισμός και ο εκδημοκρατισμός της παιδείας συνδέεται άμεσα με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση. Οι δικτάτορες πανικοβάλλονται και δίνουν εντολή στα όργανά τους να εκδιώξουν με τη βία τους φοιτητές.
Το σκηνικό για την τελευταία πράξη του δράματος έχει ωστόσο στηθεί. Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Δημιουργούν έναν πρόχειρο ραδιοσταθμό και μοιράζουν αυτοσχέδιες προκηρύξεις καλώντας το λαό να ενωθεί μαζί τους και να αποτινάξει το ζυγό.
Πλήθος κόσμου συρρέει στο Πολυτεχνείο και εκφράζει ανοιχτά τη συμπαράσταση του στους φοιτητές. Δίνονται διαταγές να καταπνιγεί η εξέγερση μα είναι αδύνατο να κρατήσει κανείς μια λαοθάλασσα. Τα δακρυγόνα πέφτουν βροχή, στήνονται οδοφράγματα και ακούγονται συνεχώς πυροβολισμοί. Οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες βάφουν με αίμα τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.
Ο έλεγχος της κατάστασης χάνεται και 3 μέρες μετά τα ξημερώματα της δεκάτης εβδόμης Νοεμβρίου οι δικτάτορες αποφασίζουν να στείλουν άρματα μάχης. Γύρω στις 3 η ώρα το πρωί το πρώτο τανκ γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου. Πολλοί σκοτώνονται, άλλοι συλλαμβάνονται, ενώ μερικοί κυνηγημένοι κρύβονται στα γύρω σπίτια. Κραυγές αγωνίας και πόνου ακούγονται μέχρι τις 5 το πρωί.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου καταπνίγεται στο αίμα. Όμως είναι η αρχή του τέλους. Λίγους μήνες αργότερα η Χούντα θα πέσει και η δημοκρατία θα επανέλθει στη χώρα. Αφιερώσαμε, λοιπόν, τη γιορτή μας στη μνήμη αυτών που αγωνίστηκαν για να μπορούμε σήμερα εμείς να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε.